Coco Chanel: η γυναίκα πίσω από τον μύθο
Πρωτοπόρος της στιλιστικής απελευθέρωσης, η δεσποινίς Chanel έγραψε ιστορία όχι μόνο χάρη στις ξεχωριστές της δημιουργίες αλλά και στον αντισυμβατικό τρόπο ζωής της. Και παρά το ότι η Coco Chanel δεν θα περιέγραφε ποτέ τον εαυτό της ως φεμινίστρια, η δουλειά της συνέβαλε σημαντικά στη χειραφέτηση των γυναικών και στην αποτίναξη κάθε είδους συμβολισμού που τις ήθελε δέσμιες σε συγκεκριμένους ρόλους και τρόπο ζωής.
Από τη Βάνα Αντωνοπούλου
Μια ματιά στη δουλειά σύγχρονων σχεδιαστών αρκεί για να αναγνωρίσει κανείς την τεράστια συμβολή της Gabrielle «Coco» Chanel στη διαμόρφωση του γυναικείου στιλ και ντυσίματος, αφού η περίφημη Mademoiselle (γαλλικά για τη δεσποινίδα) έφερε επανάσταση στη γυναικεία γκαρνταρόμπα και ουσιαστικά την εισήγαγε στον 20ό αιώνα.
Ο τρόπος με τον οποίο σχεδόν 100 χρόνια πριν συνδύασε τη σημειολογία του ανδρικού ντυσίματος με τις αρχές του θηλυκού στιλ, δημιουργώντας ένα καινοτόμο για την εποχή υβρίδιο, ήταν εξαιρετικά ευφυής αλλά και μοναδικός στο είδος του, ενώ κατάφερε να παραμείνει αξεπέραστος.
Μολονότι η ίδια η Chanel δεν θα περιέγραφε ποτέ τον εαυτό της ως φεμινίστρια, η δουλειά της συνέβαλε σημαντικά στη χειραφέτηση των γυναικών και στην αποτίναξη κάθε είδους συμβολισμού που τις ήθελε δέσμιες σε συγκεκριμένους ρόλους και τρόπο ζωής.
Η Coco υιοθέτησε γραμμές και υφάσματα που μέχρι τότε ήταν «αποκλειστικότητα» του ανδρικού ενδύματος, ενώ χάρισε προσαρμοστικότητα και ελευθερία στον τρόπο ντυσίματος των γυναικών.
Άλλωστε, η Coco ποτέ δεν ήταν συμβατική. Σε αυτό το πλαίσιο, του επαναπροσδιορισμού τής γυναικείας γκαρνταρόμπας, όχι μόνο σφετερίστηκε πατρόν, υφάσματα και λεπτομέρειες που μέχρι εκείνη την εποχή απευθύνονταν αποκλειστικά στον ανδρικό πληθυσμό, αλλά, ξεκινώντας από την ίδια και τον προσωπικό της τρόπο ντυσίματος, χάρισε στο γυναικείο ρούχο μεγαλύτερο εύρος, προσαρμοστικότητα και ελευθερία.
Είναι σαφές ότι το διάσημο πλέον στιλ Chanel σχηματοποιήθηκε τόσο από αναγκαιότητα όσο και από μια βασική ανάγκη της σχεδιάστριας να προκαλέσει και να ανατρέψει το status quo.
Καθότι φτωχή και ανίκανη να αγοράσει τα φίνα ρούχα της εποχής της, τα απαρνήθηκε κατασκευάζοντας δικά της και χρησιμοποιώντας ως βασικά συστατικά τα σπορ σακάκια και τα λοιπά αξεσουάρ που συνιστούσαν την ανδρική περιβολή γύρω από τον ιππόδρομο, το μέρος όπου έκανε τα πρώτα της βήματα στην προσπάθειά της για κοινωνική καταξίωση.
Με την πάροδο του χρόνου και μέσα από τις διάφορες ερωτικές της σχέσεις, κατάφερε να υιοθετήσει ακόμη περισσότερα στοιχεία του κατεξοχήν ανδρικού ντυσίματος σε μια προσπάθεια να ανανεώσει την εμφάνιση και, κυρίως, την ιδέα που επικρατούσε για το τι ήταν αποδεκτό όσον αφορούσε στο γυναικείο στιλ.
Λέγεται ότι εμπνεύστηκε το μικρό μαύρο φόρεμα [ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ] ενώ θρηνούσε τον έρωτα της ζωής της, Arthur «Boy» Capel. Ο Μέγας Δούκας Dmitri Pavlovich, έντεκα χρόνια μικρότερός της, και μέλος της ρωσικής αυτοκρατορικής οικογένειας, την μυεί το 1921 στην πλούσια σλάβικη κουλτούρα με τις βυζαντινές παραδόσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στα κοσμήματά της, ενώ, λίγα χρόνια μετά, η σχέση της με τον δούκα του Westminster τη φέρνει σε επαφή με το τουίντ, το ύφασμα που ο εραστής της φορούσε στις κυνηγητικές του εξορμήσεις, και το υιοθετεί για τα περίφημα ταγέρ της…
Παράλληλα, η δαιμόνια Coco φρόντιζε να συντηρεί με κάθε τρόπο την προσωπική της μυθολογία. Μια σειρά από ψέματα, επινοήσεις, παραπλανητικά σχόλια και μυθεύματα επιστρατεύονταν για να κρύψουν την καταγωγή της και να προσδώσουν στο παρελθόν της την απαραίτητη αίγλη.
Η μεγάλη κυρία της μόδας έζησε δέσμια του μύθου της και τον υπηρέτησε μέχρι την τελευταία της πνοή: «Είθε ο μύθος μου να ευημερεί και να ευδοκιμήσει. Του εύχομαι μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή».