Επιστήμονες συνδέουν τα ακριβά σπορ αυτοκίνητα με το μικρό μέγεθος πέους
Μια προκλητική μελέτη από ερευνητές στο University College του Λονδίνου (UCL) πυροδότησε συζήτηση – και διαμάχη – γύρω από ένα μακροχρόνιο πολιτισμικό στερεότυπο: ότι ορισμένοι άνδρες μπορεί να αντισταθμίζουν τις αντιληπτές σωματικές ανεπάρκειες, όπως το μέγεθος του πέους, έλκοντας σύμβολα πλούτου, κύρους και κοινωνικής θέσης όπως τα φανταχτερά σπορ αυτοκίνητα.
Επιμέλεια: Μαρία Καλοπούλου
Σε μια εργασία με τίτλο «Μικρά Πέη και Γρήγορα Αυτοκίνητα: Αποδεικτικά Στοιχεία για μια Ψυχολογική Σύνδεση» – που δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί από ομοτίμους – οι ερευνητές περιγράφουν λεπτομερώς μια σειρά πειραμάτων που στοχεύουν στο να ελέγξουν εάν οι άνδρες που πιστεύουν ότι έχουν μικρότερο από το μέσο όρο πέος είναι πιο πιθανό να επιθυμούν ακριβά, υψηλής απόδοσης αυτοκίνητα.
Τα αποτελέσματα, αν και προκαταρκτικά, υποδηλώνουν ότι μπορεί να υπάρχει μια μετρήσιμη ψυχολογική σύνδεση, τουλάχιστον υπό ορισμένες πειραματικές συνθήκες.
Το πείραμα: Διαμόρφωση της αυτοαντίληψης
Οι ερευνητές σχεδίασαν τη μελέτη τους γύρω από έναν έξυπνο – αλλά και ηθικά αμφισβητήσιμο – χειρισμό της αυτοαντίληψης των συμμετεχόντων. Σε άνδρες, που στρατολογήθηκαν μέσω μιας διαδικτυακής πλατφόρμας έρευνας, δόθηκαν παραπλανητικές πληροφορίες σχετικά με το μέσο μέγεθος του πέους.
Συγκεκριμένα, τους είπαν ότι το μέσο μήκος ενός πέους σε στύση ήταν 18 εκατοστά, παρά το γεγονός ότι ο πραγματικός παγκόσμιος μέσος όρος είναι πιο κοντά στα 13 με 14,5 εκατοστά.
Αυτή η ψευδής στατιστική είχε σκοπό να κάνει πολλούς από τους άνδρες να αισθάνονται κάτω από το μέσο όρο, ανεξάρτητα από το πραγματικό τους μέγεθος.
Μετά από αυτή την ψυχολογική προετοιμασία, στους συμμετέχοντες τέθηκαν μια σειρά ερωτήσεων που αξιολογούσαν τις επιθυμίες τους για διάφορα είδη πολυτελείας, με ιδιαίτερη έμφαση στα ακριβά σπορ αυτοκίνητα.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ένα αξιοσημείωτο μοτίβο: Οι άνδρες, ειδικά εκείνοι άνω των 30 ετών, έδειξαν ισχυρότερη προτίμηση για τα σπορ αυτοκίνητα όταν είχαν οδηγηθεί να πιστεύουν ότι το πέος τους ήταν μικρότερο από το μέσο όρο.
Σε άλλες επαναλήψεις του πειράματος, οι ερευνητές δοκίμασαν διαφορετικές μορφές χειραγώγησης της αυτοεκτίμησης για να δουν αν το αποτέλεσμα ήταν συγκεκριμένο για την αυτοαντίληψη των γεννητικών οργάνων ή μέρος ενός ευρύτερου μοτίβου συμπεριφοράς αντιστάθμισης.
Είναι ενδιαφέρον ότι η συσχέτιση μεταξύ της επιθυμίας για αυτοκίνητο και της εικόνας του εαυτού εμφανίστηκε μόνο όταν το μέγεθος του πέους ήταν η χειραγωγούμενη μεταβλητή – υποδηλώνοντας ότι η σύνδεση μπορεί να είναι μοναδική για τη σωματική ή σεξουαλική αυτοεκτίμηση και όχι για τη γενική αυτοπεποίθηση ή το άγχος για την κοινωνική θέση.
Ένα πολιτισμικό στερεότυπο με ψυχολογικές ρίζες;
Η ιδέα ότι τα φανταχτερά αυτοκίνητα μπορεί να αποτελούν μια μορφή αντισταθμιστικής συμπεριφοράς για τις αντιληπτές ανεπάρκειες υπάρχει εδώ και καιρό στην ποπ κουλτούρα και το κοινωνικό χιούμορ.
Κωμικοί, σατιρικοί και καθημερινές συζητήσεις συχνά χλευάζουν τον άνδρα με «κρίση μέσης ηλικίας» που ξαφνικά αγοράζει ένα σπορ αυτοκίνητο, υπονοώντας ότι πρόκειται για μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανακτήσει τη χαμένη νεότητα, τη σεξουαλική του δύναμη ή την αρρενωπή του ταυτότητα.
Ωστόσο, η μελέτη του UCL προσφέρει κάτι πιο ουσιαστικό από τα πρόχειρα αστεία – μια προσπάθεια να διερευνηθεί εμπειρικά εάν υπάρχει ψυχολογική βάση πίσω από το στερεότυπο.
Τα αποτελέσματα, αν και είναι ακόμη πρώιμα και περιορισμένου εύρους, υποστηρίζουν την ιδέα ότι οι υλικές επιθυμίες μπορεί μερικές φορές να χρησιμεύσουν ως μηχανισμοί αντιμετώπισης για βαθύτερες ανασφάλειες.
Ο Δρ. Daniel C. Richardson, ένας από τους συγγραφείς της μελέτης, δήλωσε στα μέσα ενημέρωσης ότι η έρευνα δεν είχε σκοπό να ντροπιάσει τα άτομα ή να ενισχύσει την τοξική αρρενωπότητα, αλλά μάλλον να διερευνήσει πόσο βαθιά η αυτοαντίληψη διαμορφώνει τη συμπεριφορά των καταναλωτών.
«Δεν λέμε ότι όλοι όσοι οδηγούν σπορ αυτοκίνητο αντισταθμίζουν τις ανασφάλειές τους», διευκρίνισε ο Δρ. Daniel C. Richardson
«Ωστόσο, φαίνεται να υπάρχει ένα μετρήσιμο ψυχολογικό φαινόμενο όπου οι άνδρες που αισθάνονται ανασφαλείς για το σώμα τους μπορεί να αναζητούν σύμβολα κύρους για να νιώθουν πιο σίγουροι».
Το ηθικό πρόβλημα τής έρευνας: Χειραγώγηση και ευαισθησία
Παρά τα ευρήματα, η μελέτη δεν έχει διαφύγει της κριτικής – όχι μόνο για το θέμα της αλλά και για τη μεθοδολογία της. Από ηθικής άποψης, η πράξη της εξαπάτησης των συμμετεχόντων σχετικά με το μέσο μέγεθος του πέους, προκειμένου να προκληθούν αισθήματα ανεπάρκειας, είναι διφορούμενη.
Ενώ η εξαπάτηση χρησιμοποιείται μερικές φορές σε ψυχολογικές μελέτες για τη διατήρηση της ακεραιότητας των αποτελεσμάτων, οι επικριτές υποστηρίζουν ότι αυτό το είδος χειραγώγησης μπορεί να ενισχύσει τα επιβλαβή ζητήματα εικόνας του σώματος, ειδικά γύρω από ένα ήδη ευαίσθητο θέμα.
Επιπλέον, η επιλογή των ερευνητών να πλαισιώσουν τη μελέτη γύρω από ένα πολύ γνωστό στερεότυπο – ότι οι άνδρες με μικρά πέη αντισταθμίζουν με γρήγορα αυτοκίνητα – θα μπορούσε να θεωρηθεί ως διαιώνιση αφηγήσεων ντροπής για το σώμα αντί να τις αμφισβητούν.
Ορισμένοι ψυχολόγοι έχουν εκφράσει ανησυχία ότι, ακόμη και ακούσια, τέτοιες μελέτες κινδυνεύουν να επικυρώσουν ένα τοξικό πολιτισμικό τροπάριο αντί να το αποδομήσουν.
«Ακόμα κι αν ο στόχος είναι να κατανοήσουμε πώς οι ανασφάλειες καθοδηγούν τη συμπεριφορά, υπάρχει ο κίνδυνος η έρευνα να καταλήξει να ενισχύσει τις πεποιθήσεις που βασίζονται ακριβώς στην ντροπή και επιδιώκει να διερευνήσει», δήλωσε η Δρ. Λίζα Κάρβερ, κοινωνική ψυχολόγος που δεν συμμετείχε στη μελέτη.
«Πρέπει να αναρωτηθούμε: Ποια είναι η πιθανή βλάβη αν πούμε σε κάποιον ότι το σώμα του δεν ανταποκρίνεται – έστω και προσωρινά – μόνο και μόνο για να δούμε αν θα θέλει περισσότερο μια Lamborghini;», συνέχισε Δρ. Λίζα Κάρβερ.
Μία ευρύτερη συζήτηση για την αρρενωπότητα και την αυτοεκτίμηση
Παρόλα αυτά, η μελέτη αξιοποιεί ευρύτερες συζητήσεις για την αρρενωπότητα, την ταυτότητα και τις ασυνείδητες δυνάμεις που διαμορφώνουν τις επιθυμίες μας.
Σε μια καταναλωτική κουλτούρα όπου οι άνδρες βομβαρδίζονται με μηνύματα που συνδέουν την κοινωνική θέση με την εξουσία, τα χρήματα και τη σεξουαλική έλξη, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η σωματική εικόνα του εαυτού μπορεί να διασταυρωθεί με υλικές φιλοδοξίες.
Η πίεση για την εκπλήρωση μη ρεαλιστικών προτύπων – είτε οικονομικών, σωματικών είτε σεξουαλικών – επηρεάζει πολλούς άνδρες, αλλά συχνά συζητείται λιγότερο ανοιχτά από ό,τι για τις γυναίκες.
Η έρευνα για αυτές τις πιέσεις, ακόμη και όταν είναι αμφιλεγόμενες, μπορεί να βοηθήσει στην αποσαφήνιση των συχνά αόρατων προσδοκιών που αντιμετωπίζουν οι άνδρες και του πώς αυτές οι προσδοκίες εκδηλώνονται στη συμπεριφορά.
Τα ευρήματα θα μπορούσαν επίσης να συμβάλουν σε καλύτερη κατανόηση του πώς οι κανόνες των φύλων επηρεάζουν τα πρότυπα αγοράς και τις επιλογές τρόπου ζωής.
Εάν οι ψυχολογικές ανασφάλειες πράγματι οδηγούν ορισμένες καταναλωτικές συμπεριφορές, οι έμποροι, οι θεραπευτές και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν καλύτερα τις ανάγκες – και τα τρωτά σημεία – πίσω από αυτές τις επιλογές.
Από τα σπορ αυτοκίνητα στην αυτοσυμπόνια;
Τελικά, η μελέτη υπογραμμίζει την πολυπλοκότητα της ανδρικής ταυτότητας σε έναν σύγχρονο κόσμο όπου η εμφάνιση και η κοινωνική θέση συνδέονται στενά με την αυτοεκτίμηση.
Η ιδέα ότι η αγορά ενός ακριβού αυτοκινήτου μπορεί να αντανακλά βαθύτερο συναισθηματικό πεδίο δεν είναι καινούργια – αλλά αυτή η έρευνα προσφέρει δεδομένα που υποστηρίζουν αυτή τη διαίσθηση, ενώ παράλληλα προκαλεί τους ερευνητές να προχωρήσουν με προσοχή και ηθική.
Ενώ είναι απίθανο κάθε άνδρας με Porsche ή Ferrari να τρέφει κρυφές ανασφάλειες, η μελέτη παρέχει μια υπενθύμιση: Η καταναλωτική συμπεριφορά μπορεί να έχει να κάνει περισσότερο με το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας παρά με τα ίδια τα αντικείμενα.
Αντί να κοροϊδεύουμε ή να ντροπιάζουμε όσους αναζητούν επιβεβαίωση μέσω υλικών μέσων, ίσως η πιο εποικοδομητική προσέγγιση είναι να καλλιεργήσουμε περιβάλλοντα – κοινωνικά, πολιτισμικά και ψυχολογικά – όπου οι άνθρωποι όλων των φύλων αισθάνονται ασφαλείς στο σώμα τους, ανεξάρτητα από το μέγεθος, το σχήμα ή τα σύμβολα επιτυχίας.
Είτε τα σπορ αυτοκίνητα χρησιμεύουν πραγματικά ως μορφή αντιστάθμισης, είτε όχι, το βαθύτερο ζήτημα παραμένει – μια κουλτούρα που συνδέει την αρρενωπότητα με το φυσικό χάρισμα είναι αυτή που τελικά περιορίζει όλους τους άνδρες, ανεξάρτητα από το τι οδηγούν.
Καθώς η συζήτηση γύρω από την αρρενωπότητα συνεχίζει να εξελίσσεται, μελέτες όπως αυτή – ακόμη και αν είναι ατελείς – μπορούν να βοηθήσουν στην αποκάλυψη των περίπλοκων συναισθηματικών υποκείμενων ρευμάτων που συχνά δεν λέγονται.
Επίσης, θέτουν ένα κρίσιμο ερώτημα: πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν μπορούσαμε να αποσυνδέσουμε την αυτοεκτίμησή μας από πολιτιστικούς μύθους και μη ρεαλιστικά πρότυπα;
