Η «γυμνή» αλήθεια με αφορμή τα Όσκαρ του 2025 και 12 εμφανίσεις με γυμνό φόρεμα
Αρκετοί καλεσμένοι του Vanity Fair Oscar Party φαίνεται να λατρεύουν να ωθούν… τη γυμνή μόδα, εμπνέοντας ερωτήσεις: Γιατί κολλάμε τόσο πολύ στην ιδέα της έκθεσης του γυμνού δέρματος δημοσίως; Γιατί η απογύμνωση του σώματος θεωρείται τέτοιο σκάνδαλο; Με τη «γυμνή παρουσία» να αυξάνεται φέτος, με τη μορφή διάφανων φορεμάτων που αφήνουν λίγα στη φαντασία, εξερευνούμε τι κρύβεται κάτω από το παρελθόν του γυμνού φορέματος, αλλά και τη σημερινή του δύναμη να προκαλεί διαμάχες.
Από τη Μαρία Καλοπούλου
Το θέμα του «γυμνού ντυσίματος» στο κόκκινο χαλί συνεχίστηκε στο afterparty των Όσκαρ του 2025 στο Wallis Annenberg Center for the Performing Arts στο Beverly Hills, όπου αστέρια όπως η Julia Fox, η Olivia Wilde, η Zoe Kravitz και άλλες ξεπέρασαν τα όρια με τις «γυμνές» επιλογές ντυσίματος.
Οι εμπνεύσεις από τα εσώρουχα, η μαύρη δαντέλα και οι προκλητικές λεπτομέρειες που περιελάμβαναν βαθύ ντεκολτέ και διαφάνειες ήταν στην πρώτη γραμμή τής βραδιάς.
Έτσι, για μία ακόμη χρονιά, επιβεβαιώθηκε η πανταχού παρουσία τού ονομαζόμενου «γυμνού φορέματος» με σχεδιαστές και διασημότητες να υιοθετούν την υπόθεση με σούπερ ημιδιαφανή, μακριά φορέματα με παγιέτες και δαντέλες που αποκαλύπτουν τι κρύβεται από κάτω.
Αυτή η τάση συνάδει με την άποψη, ότι η αυτοπεποίθηση είναι η πιο σέξι ιδιότητα. Αξιοζήλευτη σιγουριά. Ένα ρούχο, σε συνδυασμό με μια στάση, που λέει «αισθάνομαι υπέροχα». Αν και, όπως θα βεβαιώσει οποιοσδήποτε με λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για κάθε σχόλιο υψηλού επαίνου, ένα μίσος ακολουθεί αμέσως μετά.
Όπως και με τα γυμνά μας όνειρα, το γυμνό φόρεμα στην αντίληψή μας κυμαίνεται ανάμεσα σε δελεαστική ψευδαίσθηση και χυδαιότητα που προκαλεί τα βλέμματα. Και αυτό γιατί κρατά έναν καθρέφτη στην πιο εσώτερη σχέση μας με το άδυτο σώμα.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι σχεδόν γυμνοί», σχολίασε ένας χρήστης του Instagram κάτω από την εικόνα της Kravitz. «Είναι υπέροχη. Γιατί νιώθει την ανάγκη να φορέσει ένα τέτοιο φόρεμα;», είπε ένας άλλος. Η απάντηση της Kravitz; «Το να νιώθεις άβολα με το ανθρώπινο σώμα είναι πλύση εγκεφάλου. Είναι απλώς ένα σώμα. Τα έχουμε όλοι».
Η πρόσφατη διαμάχη δεν προκαλεί έκπληξη! Ιστορίες από το παρελθόν
Εδώ και καιρό αυτή η κατηγορία ενδυμάτων προκαλεί κακή γνώμη για τις γυναίκες που την υιοθετούν και άλλα τόσα κακεντρεχή σχόλια.
Το διάφανο φόρεμα με χάντρες της Cher που φορέθηκε στο Met Ball του 1974, σχεδιασμένο από τον θρυλικό Bob Mackie, κυριαρχούσε στα πρωτοσέλιδα εκείνη την εποχή. Μάλλον γι’ αυτόν τον λόγο το περιοδικό «Time» την έβαλε στο εξώφυλλό του, ένα χρόνο αργότερα.
Γνωρίζοντας με ασφάλεια ότι ένα τέτοιο περιοδικό όπου τα πρόσωπα του εξωφύλλου του αποτελούνταν κυρίως από παγκόσμιους ηγέτες και όχι από διασημότητες- θα προκαλούσε μια δεύτερη έκρηξη προσοχής. Πραγματικά, το τεύχος απαγορεύτηκε σε ορισμένες Πολιτείες και εξαντλήθηκε αμέσως σε αυτές που το είχαν στοκ.
Η Rose McGowan, από την πλευρά της έχει πει ότι το περίφημο γυμνό φόρεμα που φορούσε στα VMA του 1998, ήταν μια προκλητική πράξη, μια «πολιτική δήλωση». Για αυτό το έκανα πραγματικά. Ήταν κάπως σαν, «Λοιπόν, αυτό θέλετε να δείτε;» Αλλά σχολιάστηκε αμέσως δυσμενώς και παγκοσμίως και αυτό ήταν έντονο».
Είναι εδώ που έρχονται στο μυαλό τρεις εμβληματικές στιγμές: Το αξεπέραστο μίνι φόρεμα του Paco Rabanne του 1966, που αποτελείται από ιριδίζοντες πλαστικούς δίσκους, συχνά με γυμνά εσώρουχα που μιμείται το γυμνό σώμα από κάτω.
Το διαφανές φόρεμα Jean Louis της Μέριλιν Μονρόε στο «Happy Birthday, Mr. President», στρατηγικά διακοσμημένο με 2.500 στρας, σχεδιασμένο να «ξυπνάει τον κόσμο». Έδινε την ψευδαίσθηση της γυμνότητας ενώ η ίδια ήταν πλήρως ντυμένη.
Και, για να μην ξεχνάμε, το φόρεμα σε τόνους της σάρκας,το micro-mini slip dress της Carrie Bradshaw που φορέθηκε στην πρώτη σειρά του Sex and the City σε ραντεβού με τον Mr. Big, η οποία,, προκάλεσε ένα φάσμα αντιδράσεων με τις φίλες της, συμπεριλαμβανομένου του σχολίου τής Μιράντα ότι «δεν πρόκειται να κάνεις σεξ… απλώς θα μοιάζει με σεξ».
Το ρούχο ήταν η επιλογή της για ένα πρώτο ραντεβού με τον Mr. Big, δίνοντας έμφαση στη γεμάτη αυτοπεποίθηση, ερωτική περσόνα της και αποτυπώνοντας την ουσία του μινιμαλισμού της δεκαετίας του 1990. Το φόρεμα είχε τόσο μεγάλη απήχηση που αναφέρεται συχνά ως καθοριστική στιγμή τόσο στην εξέλιξη του χαρακτήρα της Carrie όσο και στη συνολική κληρονομιά της μόδας της σειράς.
Γιατί το γυμνό φόρεμα πυροδοτεί τόση συζήτηση;
Η Sonnet Stanfill, επιμελήτρια του 20ου αιώνα και της σύγχρονης μόδας στο Μουσείο Victoria & Albert του Λονδίνου συμφωνεί ότι αυτός ο ενδυματολογικός κώδικας είναι εγγενώς διχαστικός και θα συνεχίσει να είναι, αλλά λέει ότι η δύναμη του φορέματος υπαγορεύεται και από το πρόσωπο που το φοράει.
«Θα μπορούσατε να δείτε το ξεγύμνωμα του σώματός σας ως μια αναζωογονητική πράξη ή μία εξύμνηση του σώματος, αν φοριέται με κάποια συνειδητή πρόθεση», λέει. «Από την άλλη πλευρά», καταλήγει, «δεν έχει κανείς έλεγχο για το πώς θα το εκλάβουν οι θεατές».
Και όμως, παρά την προτεινόμενη πρόθεση του χρήστη, το ερώτημα εξακολουθεί να αιωρείται: Σε ποιον απευθύνεται το strip-teasing; Είναι πραγματικά για τον εαυτό μας – μια δήλωση υπερηφάνειας, απόλαυσης του σώματός μας και απόρριψη της ντροπής;
Ή μήπως αυτό είναι απλώς ένα προπέτασμα καπνού για την αναζήτηση της διέγερσης των άλλων; Η γοητεία του γυμνού φορέματος, σίγουρα, βρίσκεται σε αυτό το εκπληκτικά θολό όριο.
Όπως εξηγεί η Stanfill, το γυμνό φόρεμα είναι ένας συνδυασμός στοιχείων που «υποδηλώνουν τη [γυναικεία] μορφή μέσω του υφάσματος, της διαφάνειας ή της στενότητας της γραμμής. Μπορεί να διακοσμηθεί, να γίνει από διάφορα υφάσματα. Υπάρχουν πολλά να ερμηνευτούν».
Προσθέτει ότι, αν και το φόρεμα θεωρείται «αποκαλυπτικό», επίσης «δεν είναι πάντα απόλυτα σαφές». Πράγμα που σημαίνει ότι έχει να κάνει τόσο με τη μεταμφίεση όσο και με την καθαρή επίδειξη. Το μάτι βλέπει μόνο αυτό που ο νους είναι έτοιμος να κατανοήσει.
Για πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό, τα θέλω, οι ανάγκες και οι επιθυμίες των ανθρώπων έχουν «ρυθμιστεί». Η γυμνή αλήθεια είναι η εξής: πρέπει πάντα και για πάντα να υπάρχει ένας χώρος γιορτής για τις γυναίκες να επιδεικνύουν περήφανα, χωρίς συγγνώμες και ενοχές, τη σωματική και σεξουαλική τους αυτοπεποίθηση.
Για όσους αμφισβητούν αυτόν τον κανόνα; Σας παραπέμπω στη Μάγια Αγγέλου, που ίσως το είπε καλύτερα στο ποίημά της «Ακόμα σηκώνομαι».
