Ρένα Κωνσταντάκη: “Ο δρόμος μου ήταν ο χορός…”

Εκπαιδεύτηκε και εργάστηκε πολλά χρόνια ως ψυχοθεραπεύτρια και εκπαιδεύτρια, όμως η αλλαγή έπρεπε να συμβεί, γιατί ο χορός και η χορογραφία ήταν τελικά η βαθύτερη επιθυμία και η αδήριτη ανάγκη της.

Συνέντευξη στη Μαρία Καλοπούλου

Η συνάντηση είχε οριστεί σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Η γοητεία της εκπέμπεται με την πρώτη ματιά και γίνεται πολύ δυνατότερη όταν αρχίζει να μιλά. Γιατί ο λόγος της έχει αυτή μία αβίαστη ροή, σχεδόν μαγική, όπως μαγική είναι και η ροή της χορογραφίας της. Λόγος μεστός, νοηματικός αλλά και γεμάτος συναίσθημα.

«Κατάγομαι από δύο χώρες, την Ελλάδα και τη Γερμανία και αυτό με είχε κάνει από πολύ μικρή να αισθάνομαι ότι δεν ανήκω πουθενά. Αισθανόμουν μοναχικά, σαν να μην μπορώ να ενταχθώ ούτε σε χώρα ούτε σε ομάδα», μου είπε, «όμως όταν πήγα στο Βερολίνο για σπουδές, η συνάντηση με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους μου έδειξε κάτι άλλο, ότι η ελευθερία είναι στο παντού και ότι χωράω παντού».

Κάπως έτσι, ξεκίνησε η συζήτηση με τη Ρένα Κωντσταντάκη. «Από 3 ετών παρακολουθούσα μαθήματα κλασικού χορού, αργότερα jazz και σύγχρονο. Πήρα δύο υποτροφίες και ήθελα να ασχοληθώ αρχικά με τον χορό, ενώ ο απώτερος σκοπός ήταν η χορογραφία. Έβλεπα παντού εικόνες που τις μετουσίωνα σε χορογραφίες, όμως η μητέρα μου – η οποία ήταν μεγάλο ταλέντο και προοριζόταν για σόλο πιανίστα, αλλά ο πόλεμος άλλαξε τον δρόμο της- με έπεισε ότι ίσως δεν είμαι αληθινό ταλέντο, αποτρέποντάς με από το να ακολουθήσω ανάλογες σπουδές. Στην πραγματικότητα φοβόταν για το μέλλον μου, όμως, επηρρεάστηκα ».

– Οπότε, στρέφεστε στην ψυχολογία, γιατί;

«Γιατί ήταν ένας τομέας που με ενδιέφερε, με την έννοια ότι μου αρέσει να βοηθάω ανθρώπους, όπως και η διερεύνηση και η κατανόηση της ψυχής. Μέσα λοιπόν, από την ψυχολογική υποστήριξη, βρήκα μία οδό για να το κάνω πράξη».

Έτσι, μετά το τέλος των σπουδών της παρέμεινε στη Γερμανία, ειδικεύεται στη θεραπεία και αποκατάσταση ανήλικων τοξικομανών, εργάζεται εκεί σε ανάλογους χώρους αλλά, όπως μου λέει: «Ο χορός συνεχιζόταν! Χωρίς χορό, νόμιζα ότι θα πεθάνω!».

– Επιστρέφετε λοιπόν στην Ελλάδα…

«Ναι, μετά από 8 χρόνια, όπου συνεχίζω με την ψυχολογία. Ιδρύεται μαζί με άλλους ειδικούς το Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων, το οποίο παίρνει μεγάλες διαστάσεις (ψυχοθεραπεία, εκπαίδευση, εκδόσεις), γιατί οι ανάγκες για κάτι τέτοιο ήταν πολύ μεγάλες. Στη συνέχεια, άνοιξα και το δικό μου γραφείο με σκοπό να βοηθώ τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο τους. Ε, λοιπόν, ο δικός μου δρόμος ήταν ο χορός…»

– Άρα η απόφαση είχε ληφθεί. Έμενε να πραγματοποιηθεί!

«Ναι, βρέθηκα με χορευτικές ομάδες, συνέχισα την εκπαίδευση μου και ξεκίνησα με χορό butoh, μέσα από την τεχνική του οποίου ανακάλυψα το κλειδί που επιτρέπει να εκφραστεί κινησιολογικά το περιεχόμενο της μεταμόρφωσης, δηλαδή πώς να ακούω τη φωνή του σώματός μου, αυτό που θέλει το ίδιο να εκφράσει».

– Αν σας ρωτούσα να περιγράψετε αυτό που θέλετε να εκφράσετε μέσα από τις χορογραφίες σας με λίγες λέξεις, τι θα ήταν;

«Μέσα από τον χορό επιδιώκω τη ζύμωση, τη σύνθεση, τη συνάντηση. Η ίδια η συνάντηση, είτε πρόκειται για διαφορετικούς πολιτισμούς, είτε για διαφορετικούς ανθρώπους είτε ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη είναι μία διαδικασία γνώσης και ανακάλυψης. Ένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος στην αρχή και στο τέλος μίας συνάντησης. Περνά από μία διαδικασία μεταμόρφωσης. Η μεταμόρφωση είναι δομικό στοιχείο της δουλειάς μου».

– Πότε παρουσιάσατε για πρώτη φορά δική σας παράσταση;

« Το 2008, “Το τραγούδι της Ίριδας”, η δεύτερη ήταν το 2009, «ΕΝ ΟΝ», η τρίτη, το «6 μοίρες κάτω απο τον ορίζοντα» το 2011 και φέτος είναι η τέταρτη δουλειά μου».

– Ναι, η τέταρτη δουλειά σας με τον τίτλο «Eremus». Μία παράσταση με solo χορεύτρια, η οποία μέσα από τις εκφράσεις του προσώπου της και την κίνηση του σώματός της διηγείται με συγκλονιστικό τρόπο μία ολόκληρη συναισθηματική ιστορία…

«Εremus, που στα ελληνικά σημαίνει έρημος. Εμπνεύστηκα απο το τι περνάμε στην Ελλάδα σήμερα. Άνθρωποι με άδεια βλέμματα, άνθρωποι με θυμό, σε απόγνωση, άνθρωποι που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Που υποφέρουν υλικά και συναισθηματικά. Ομως με έναυσμα αυτή την πραγματικότητα αναφέρομαι γενικότερα στη συναισθηματική έρημο, νιώθω ότι οι άνθρωποι πρέπει να βρουν –και βρίσκουν αν θέλουν- τον τρόπο για να μεταβούν από το σκοτάδι στο φως, από την απελπισία, στην αισιοδοξία, από την έρημο… στη δημιουργία. Γιατί, τελικά όλα γίνονται φως!».

Η παράσταση Eremus επαναλαμβάνεται την Παρασκευή 20/12 και 27/12 στο
Θέατρο ΠΚ: Kασομούλη 30 & Ρενέ Πυώ 2 Μετρό Νέος Κόσμος

Πληροφορίες και κρατήσεις: 210 9011677, www.pktheater.gr online ticketing

Μπορείτε επίσης να μπείτε στο indigofera–art.org. H indigo fera art productions είναι ένας τόπος όπου διαφορετικοί άνθρωποι και ιδέες μπορούν να συναντηθούν, να πειραματισθούν, να ανακαλύψουν νέους δρόμους είτε μέσα από μία παράσταση, είτε από ένα σεμινάριο, είτε μέσω άλλων καλλιτεχνικών δράσεων.