Γονείς της δεκαετίας του ’80: 8 τρόποι ανατροφής διαφορετικοί από σήμερα
Πιθανόν να έχουμε μεγαλώσει ή να έχουμε ακούσει για τη δεκαετία του ΄80. Για τις μέρες του καλοκαιριού που ξεχνιόμασταν μέχρι το σούρουπο έξω και πίναμε νερό από το λάστιχο! Η ανατροφή των παιδιών στη συγκεκριμένη δεκαετία ήταν σίγουρα διαφορετική. Ανεξάρτητα από τις αρχές κάθε οικογένειας πάντως, υπήρχαν κάποιες κοινές γραμμές. Ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές με το σήμερα;
Από την Άντζελα Μολφέτα
1. Οι γονείς της δεκαετίας του ’80 επέτρεπαν στα παιδιά να απομακρυνθούν από το σπίτι
Εάν ήμασταν παιδιά στη δεκαετία του ’80, τότε θα είχαμε πολλή ελευθερία! Μπορούσαμε να πάμε οπουδήποτε θέλαμε και οι γονείς μας δεν ήξεραν πάντα πού βρισκόμασταν. Αγοράζαμε όσα γλυκά θέλαμε από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, κάναμε χιλιόμετρα με το ποδήλατο και εάν πέφταμε κάτω, το αντιμετωπίζαμε μόνοι μας!
Οι γονείς αυτής της εποχής θυμούνται πως υπήρχε αρκετός χώρος για εξερευνήσεις και περιπλανήσεις, πως δεν έθεταν αυστηρά όρια, δεν ανησυχούσαν και απολάμβαναν τις ιστορίες που μοιραζόμασταν με την επιστροφή μας στο σπίτι. Ορισμένοι μάλιστα, άρχισαν να αναζητούν μελέτες για την ανατροφή των παιδιών, είτε με αυστηρές είτε με φιλελεύθερες απόψεις, ως τροφή για σκέψη.
Αυτή η απόλυτη ελευθερία δεν προσφέρεται σήμερα στα παιδιά μας. Σίγουρα, προσπαθούμε να τους δώσουμε λίγο χώρο, αλλά έχοντας επίγνωση όλων των πιθανών κινδύνων που ελλοχεύουν εκεί έξω θέτουμε σαφή όρια.
2. Η γονική μέριμνα στη δεκαετία του ’80 σήμαινε διαχείριση του «ξένου κινδύνου»
Ο «ξένος κίνδυνος» αφορούσε απαγωγές παιδιών που έλαβαν χώρα τη δεκαετία του ΄80. Όταν ένα αυτοκίνητο σταματούσε μπροστά μας, η πρώτη μας σκέψη ήταν πως θα προσπαθούσαν να μας κλέψουν, ενώ κρυβόμασταν μόλις συναντούσαμε έναν ξένο.
Και οι γονείς; Προσπαθούσαν να βρουν την ισορροπία μεταξύ των γεγονότων και στις ελευθερίες που έδιναν στα παιδιά τους. Από τη μια έπρεπε να καθησυχάσουν τα παιδιά τους πως δεν ήταν όλοι οι άνθρωποι επικίνδυνοι και ταυτόχρονα, ανησυχούσαν.
Οι γονείς σήμερα έχουμε παρόμοιες ανησυχίες σίγουρα, αν και υπάρχει λίγο περισσότερη ισορροπία. Μιλάμε στα παιδιά μας για τους αγνώστους, καθώς και για ασφαλείς επικοινωνίες με άτομα που ήδη γνωρίζουν, αλλά δεν απασχολούν τις ειδήσεις κάθε ημέρα.
3. Στα 80’s οι γονείς είχαν λιγότερη πίεση για να είναι τέλειοι
Ανεξάρτητα από τη γενιά που ανήκουμε, οι ενοχές που αισθανόμαστε ως γονείς αποτελεί πραγματικότητα. Ειδικά σήμερα, όμως, είναι πιθανόν να αυξάνεται εξαιτίας της πρόσβασης στο διαδίκτυο και τον καταιγισμό συμβουλών για το πώς θα μεγαλώσει καλύτερα ένα παιδί.
Οι γονείς της δεκαετίας του ’80 πάντως, δεν εμπλέκονταν συνεχώς στη ζωή των παιδιών τους. Έπαιζαν μαζί τους και τους διάβαζαν ένα βιβλίο, αλλά δεν ένιωθαν άσχημα όταν τα παιδιά έπαιζαν και εκείνοι διάβαζαν.
Σήμερα, μπορεί να νιώσουμε ενοχές όταν παίζουν τα παιδιά μας στην παιδική χαρά, ενώ εμείς ρίχνουμε ματιές και στο κινητό μας. Θεωρούμε συνήθως, πως δεν είμαστε αρκετά καλοί γονείς, με αποτέλεσμα να νιώθουμε εξάντληση με την προσπάθεια και να συνεχίζουμε να νιώθουμε ένοχοι. Μάλλον, στη δεκαετία του ’80 ήταν λίγο πιο εύκολο να είσαι γονέας.
4. Η ανατροφή των παιδιών στη δεκαετία του ’80 δεν ήταν τόσο προγραμματισμένη
Ο υπερβολικός προγραμματισμός που παρατηρείται σήμερα, είναι επίσης μέρος αυτής της πίεσης για τελειότητα. Τα σημερινά παιδιά έχουν πρόσβαση σε τόσα πολλά — από μαθήματα χορού μέχρι κάθε πολεμική τέχνη που μπορεί να φανταστεί κανείς!
Στη δεκαετία του ’80, οι επιμέρους δραστηριότητες στη ζωή των παιδιών μόλις άρχιζε να αποκτά δυναμική, αλλά δεν ήταν ακόμη σε πλήρη ισχύ. Στα 80’s τα παιδιά ξεκινούσαν τις δραστηριότητες στο κολυμβητήριο και στις σχολές καράτε, περισσότερο ως ευκαιρία διασκέδασης και όχι ως υποχρεωτικό πρόγραμμα της καθημερινότητάς τους.
Τώρα οι δυνατότητες εξωσχολικών δραστηριοτήτων είναι ατελείωτες, αλλά και αυτό είναι ένα σημείο που κάνει πιο δύσκολη την κατάσταση για πολλούς γονείς. Όταν περιορίζουμε αυτές τις δραστηριότητες, μπορεί να νιώσουμε ότι δεν δίνουμε στα παιδιά όλα τα πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να έχουν.
Από την άλλη, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ένα τόσο γεμάτο πρόγραμμα και ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, που δημιουργεί και έντονο άγχος. Η ισορροπία είναι δύσκολη υπόθεση και σαφώς, διαφορετική για κάθε οικογένεια.
5. Για τα 80’s η κατανάλωση ζάχαρης και ο χρόνος μπροστά στην οθόνη δεν προκαλούσαν την ίδια ανησυχία
Εάν μεγαλώσαμε στη δεκαετία του ’80 θα είχαμε τον χρόνο να παρακολουθήσουμε οτιδήποτε θέλαμε στην τηλεόραση χωρίς επίβλεψη, ενώ θα μπορούσαμε να φάμε επίσης, οτιδήποτε αρκεί να ήταν νόστιμο!
Οι τηλεοπτικές διαφημίσεις μας έκαναν να ζητάμε από τους γονείς μας σνακ και λιχουδιές, ενώ τίποτε δεν έμοιαζε τόσο ανησυχητικό αν και ήθελαν να είναι βέβαιοι πως η διατροφή μας περιείχε υγιεινά γεύματα!
Η ζάχαρη και ο χρόνος μπροστά από την οθόνη που καταναλώνουν τα παιδιά μας τώρα, είναι στοιχεία που μας ανησυχούν πολύ περισσότερο. Οι ιατρικές οδηγίες για την έκθεση στην ακτινοβολία της τηλεόρασης, του κινητού, του tablet κ.λπ. είναι αρκετά σαφείς, ενώ το ίδιο ισχύει και για τη ζάχαρη. Τελικά , τι μπορούμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν, χωρίς να θεωρηθεί ανθυγιεινό;
6. Οι γονείς της δεκαετίας του ’80 έπρεπε να εξετάσουν εάν «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»
Η πειθαρχία αποτελεί σταθερή αξία σε οποιαδήποτε εποχή, αν και είναι ένα από τα στοιχεία που μπορούν να διαφοροποιηθούν με τα χρόνια, καθώς οι γονείς πρέπει να προσαρμοστούν σε διαφορετικές κοινωνικές προσδοκίες.
Στη δεκαετία του ’80 μπορεί να ήταν συνηθισμένη η στιγμή που ο γονέας χαστούκιζε το παιδί, αλλά την ίδια στιγμή ο ίδιος προσπαθούσε να ασκήσει λιγότερη σωματική τιμωρία από ό,τι έκαναν οι δικοί τους γονείς.
Γύρω στο 1985 κυκλοφόρησαν βιβλία στα οποία διάσημοι γιατροί αναθεώρησαν το ξύλο στα παιδιά και υποστήριξαν πως είναι πολύ καλύτερο να απομακρυνθούμε από τέτοιου είδους πρακτικές.
Σήμερα, οι παιδίατροι συμβουλεύουν φυσικά, να μην δέρνουμε τα παιδιά μας και πραγματικά, πολλοί γονείς θέλουν και προσπαθούν να αποφύγουν αυτό το είδος πειθαρχίας.
7. Οι γονείς της δεκαετίας του ’80 όρισαν τον γονικό σεβασμό διαφορετικά
Το ’80 οι γονείς υποστήριζαν πως τα παιδιά δεν πρέπει να ακούγονται, ορίζοντας τον σεβασμό με το δικό τους τρόπο. Κάποιοι διατήρησαν μια αυστηρή ιεραρχία, άλλοι ήταν διχασμένοι όσον αφορά την αλληλεπίδραση, ενώ μια μερίδα προσπάθησε να χαλαρώσει τις καταστάσεις, διατηρώντας ωστόσο μια θέση εξουσίας.
Στο σήμερα, θεωρείται πολύ σημαντικό να ακούμε τα παιδιά μας, αλλά είναι πολύ πιθανόν να εκφράσουν δηλώσεις που θα μας κάνουν να σκεφθούμε αυτόματα πως κάτι τέτοιο δεν θα τολμούσαμε με τίποτα να ξεστομίσουμε εμείς οι ίδιοι στους γονείς μας.
Υπάρχει μια πολύ λεπτή ισορροπία στο πώς επιτρέπεται στα παιδιά να εκφράζονται και πώς μπορούμε να τα διδάξουμε τον σεβασμό προς τους ενήλικες στη ζωή τους. Αυτό που θα χρειαστούμε σίγουρα είναι υπομονή και επιμονή.
8. Το να ηρεμήσουν τα παιδιά από μόνα τους ήταν must για τους γονείς των 80’s
Μπορεί να τσακωνόμασταν με τον αδελφό μας ή να κλαίγαμε γοερά για την μπλούζα μας που φοράει η αδελφή μας, να πέφταμε κάτω αποκτώντας μικροεκδορές ή να χτυπούσαμε τα πόδια μας με δύναμη στο πάτωμα ζητώντας παγωτό! Φαίνεται πως τίποτα δεν συγκινούσε τόσο τους γονείς μας, καθώς μας άφηναν να λύσουμε τις καταστάσεις μόνοι μας!
Οι γονείς της δεκαετίας του ’80 δεν ήταν πολύ πρόθυμοι να στεγνώσουν τα δάκρυα μας. Αυτό μπορεί να μας έκανε πιο ανεξάρτητους, αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην μας έδωσαν τα εφόδια για να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας, αν και οι καταστάσεις μπορεί να διαφέρουν σε κάθε οικογένεια.
Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει συγκεκριμένο εγχειρίδιο συμπεριφοράς για το πώς να χειριστούμε τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας σχετικά με το πώς να επισημάνουν και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, να εφαρμόσουμε μια μέση λύση σύμφωνα με την «ευγενή γονική μέριμνα» ή να ακολουθήσουμε την cool στάση των γονιών στα 80’s, αφήνοντας τα παιδιά μας ηρεμήσουν μόνα τους.
Όσο κοντά ή μακριά και εάν είναι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών στη δεκαετία του ’80 με το τώρα, το βέβαιο είναι πως η ανατροφή τους αποτελεί μια δουλειά πλήρους ωραρίου, ενώ ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε πως ότι κάνουμε είναι και το σωστό. Σίγουρα, όμως, κάνουμε το καλύτερο δυνατό!
