Αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο, τι θα φορούσαν; Το ρεαλιστικό παραμύθι της μόδας

Εκπλήξεις, μαγεία, φεμινιστικές αναφορές αλλά πάνω απ’ όλα ένα γοητευτικό παιχνίδι φτιαγμένο για εμάς τις γυναίκες αποτέλεσε η γαλλική εβδομάδα μόδας στο Παρίσι για την άνοιξη-καλοκαίρι 2020.

Από τη Δέσποινα Σάμψων

Έχει περάσει η εποχή που το σύμπαν των σχεδιαστών της υψηλής ραπτικής απευθυνόταν μόνο σε ένα γυναικείο κοινό που απέφευγε τους κοινωνικούς προβληματισμούς.

Κατά τη διάρκεια της γαλλικής εβδομάδας μόδας, στο Παρίσι, που γίνεται πάντα στην καρδιά του χειμώνα, τα μηνύματα που πέρασαν οι κλασικοί οίκοι ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα από κάθε άλλη φορά.

Με την Αμερικανίδα Νάνσι Πελόζι στη θέση του προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρώτη γυναίκα πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την 34χρονη Σάνα Μάριν, νεότερη πρωθυπουργό στην πολιτική ιστορία της Φινλανδίας και νεότερη ηγέτη κράτους στον κόσμο, οι σχεδιαστές αγκαλιάζουν όχι μόνο το γυναικείο κίνημα αλλά όλη τη νέα πραγματικότητα στην οποία κυριαρχεί ο ρεαλισμός. Κλείνοντας φυσικά το μάτι στη μαγεία…

Η γυναίκα-θεά   

Οι οίκος μόδας Dior παρουσίασε τη συλλογή του για την άνοιξη-καλοκαίρι 2020 προβάλλοντας την Αμερικανίδα εικαστικό και εκπρόσωπο του φεμινιστικού κινήματος της δεύτερης γενιάς, Τζούντι Σικάγο.

Η ογδοντάχρονη καλλιτέχνης που έχει αφήσει το δικό της στίγμα στη φεμινιστική τέχνη, σχεδίασε το κτίριο στους κήπους του Μουσείου Ροντέν σε συνεργασία με την καλλιτεχνική διευθύντρια του οίκου Μαρία Γκράτσια Κιούρι.

Πηγή έμπνευσης της τελευταίας, το έργο Female Divine της εικαστικού, το οποίο δεν είχε βρει πριν από σαράντα χρόνια χρηματοδότηση για να κατασκευαστεί. Κανένας δεν ήθελε να επενδύσει σε ένα γυμνό γυναικείο σώμα που περνούσε το μήνυμα της γυναικείας εξουσίας.

Πριν λίγες ημέρες όμως η Μαρία Γκράτσια Κιούρι δημιούργησε έναν χώρο στον οποίο οι καλεσμένοι της επίδειξης έζησαν την εμπειρία ενός σόου που υλοποιούνταν μέσα στην «κοιλιά» μιας γυναίκας.

Υφαντά κρέμονταν μέσα στο εσωτερικό της κατασκευής, φτιαγμένα από τα χέρια μιας γυναικείας παραδοσιακής σχολής κεντήματος στην Ινδία. Αν σκεφτεί κανείς, ότι το κέντημα στην Ινδία παραμένει ένα ανδρικό επάγγελμα που αποκλείει σχεδόν τις γυναίκες, είναι εμφανής ο λόγος που η Κιούρι επέλεξε στη συγκεκριμένη σχολή.

Πάνω στα υφαντά μπάνερ υπήρχαν ερωτήσεις όπως: «Τι θα γινόταν, αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;», «Θα υπήρχε βία;», «Θα υπήρχε ίση μεταχείριση στην ανατροφή των παιδιών;», «Ο Θεός θα ήταν γυναίκα;».

Η Κιούρι, καλλιτεχνική διευθύντρια του οίκου Dior από το 2016 δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται με σημαντικές εκπροσώπους των γραμμάτων και των τεχνών για να προωθήσει το γυναικείο κίνημα.

Είχε ήδη σχεδιάσει μια σειρά από T-shirts με logo που στηρίζονταν στο συγγραφικό έργο της Νιγηριανής συγγραφέα Chimamanda Ngozi Adichie (του βιβλίου Ας είμαστε όλοι φεμινιστές) ή της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Ρόμπιν Μόργκαν.

Αυτή τη φορά απάντησε στο ερώτημα που καλείται πάντα να απαντήσει ένας σχεδιαστής: τι θα φορούσαν οι γυναίκες, αν κυβερνούσαν τον κόσμο… Ίσια παπούτσια και ελάχιστα στολίδια. Με παραπομπές στην ελληνική και ρωμαϊκή εποχή, ο οίκος στράφηκε στο αρχαιοελληνικό δωρικό ύφος σε σκούρες χρυσές και μπρονζέ αποχρώσεις, αναπαράσταση θεοτήτων με βραχιόλια φίδια που ανέβαιναν ψηλά στο μπράτσο και λεπτομέρειες που παρέπεμπαν στην ιστορία.

Οι δημιουργίες, θηλυκές αλλά και αυστηρές ταυτόχρονα, μας έκαναν να αναρωτηθούμε γιατί η μόδα εικονοποιεί τη γυναικεία ηγεσία και δύναμη με ρούχα και αξεσουάρ που παραπέμπουν στις αρχαίες θεότητες.

Το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση

Στον οίκο Chanel, το θέαμα είναι πάντα εντυπωσιακό! Η έμπνευση αυτή τη φορά ήταν διαφορετική: το σκηνικό στήθηκε στο Grand Palais, αναπαριστώντας τους λαχανόκηπους του ορφανοτροφείου ενός μοναστηριού στην Ομπαζίν, μέσα στο οποίο μεγάλωσε η Κοκό Σανέλ, μετά την απώλεια της μητέρας της.

Ανάμεσα σε ένα ντεκόρ νοσταλγίας, αυστηρά ασπρόμαυρα σύνολα πέρασαν μπροστά από τα μάτια των καλεσμένων. Γεωμετρικά σχέδια, λευκά καλσόν, λευκά κολάρα και γιακάδες, σχολικές ποδιές που θύμιζαν το ύφος του οικοτροφείου ενέπνευσαν την καλλιτεχνική διευθύντρια Βιρζινί Βιάρ.

Μαθήτριες old school αλλά και γκουβερνάντες παρέλασαν θυμίζοντάς μας ρόλους με τους οποίους είχαμε όλοι στο παρελθόν ταυτίσει το γυναικείο φύλο σε όλη τη διάρκεια της ηλικιακής διαδρομής του.

Η δύναμη της θηλυκότητας

Με τον ίδιο τρόπο αλλά διαφορετική αφετηρία έμπνευσης έπλεξε τον γυναικείο μύθο και ο οίκος Giambattista Valli παρουσιάζοντας 30 signature looks που απογείωναν τον μεταξωτό ταφτά, την οργάντζα, τις κρυστάλλινες λεπτομέρειες, το τούλι αλλά κυρίως τα πέταλα λουλουδιών που κάλυπταν την περιοχή των ματιών των μοντέλων.

Η θηλυκότητα είναι μια δύναμη σε άνθηση και αυτός ήταν ο τρόπος να υμνήσει το φύλο μας ο οίκος Giambattista Valli.

Από την άλλη πλευρά ο Ντάνιελ Ρόζμπερι του οίκου Schiaparelli έριξε στο τραπέζι την υπερβολή και την έντονη προσωπικότητα δημιουργώντας μια έκρηξη χρώματος με τις neon αποχρώσεις του φούξια, πορτοκαλί, λαχανί, γαλάζιου και κόκκινου που πρωταγωνίστησαν στο σόου του.

Ντραπέ φορέματα και tailoring κουστούμια, ρίγες αλλά και φουσκωτά μανίκια αποκάλυψαν τη διττή πλευρά της γυναικείας φύσης: αυστηρή και θηλυκή μαζί.

Η ικανότητα να περπατήσουμε στο μέλλον

Ίσως να είμαστε όλα αυτά τελικά που οραματίστηκαν οι σχεδιαστές. Ή, μπορεί απλώς να είμαστε τα πλάσματα που έσπρωξε απαλά στην πασαρέλα η Άιρις Βαν Χέρπεν  στη συλλογή  «Ύπνωσις» που δεν θύμιζε παρελθόν, αλλά μόνο μέλλον.

Απαντώντας στο ερώτημα, τι θα φορούσαν οι γυναίκες αν περπατούσαν ήδη στο μέλλον, ο οίκος έδειξε σύνολα-οπτικές ψευδαισθήσεις που στροβιλίζονταν πάνω στα μοντέλα που άλλοτε θύμιζαν μέδουσες και άλλοτε υβριδικές δημιουργίες του βυθού.

Όλα μάγευαν, όλα μας περπατούσαν μερικά βήματα πιο μπροστά. Σε μια εποχή εξέλιξης στην οποία οι γυναίκες με τις μαγικές τους ικανότητες όχι απλώς θα επιβιώσουν αλλά και θα κυριαρχούν.