Πώς ντυνόμαστε όταν δεν υπάρχει κανένας να μας δει ή πουθενά να εμφανιστούμε;

«Ντύνομαι για να αρέσω στους άνδρες», «τι να φορέσω για το γραφείο;», «πώς θα είμαι σέξι;» «ποιο χρώμα ή στιλ είναι φέτος στη μόδα»… Αυτοί και άλλοι παρόμοιοι ήταν οι τίτλοι άρθρων στα γυναικεία περιοδικά και sites. Πώς νιώθουμε όμως τώρα με το ντύσιμό μας σε μια περίοδο με κοινωνική αποστασιοποίηση; Τι γίνεται σε αυτή τη φάση, όπου σκεφτόμαστε ότι δεν υπάρχει λόγος να φορέσουμε οτιδήποτε, αφού και ποιος μας βλέπει ή και πού θα πάμε;

Από τη Μαρία Καλοπούλου

Μόλις λίγο καιρό πριν -και λόγω αντικειμένου δουλειάς- έψαχνα τα θέματα μόδας: ποιες είναι οι τάσεις της άνοιξης, ποια είναι τα χρώματα της φετινής σεζόν, ποιο στιλ παπούτσια και τσάντες θα διαλέξουμε… Και αυτή ήταν η «τελετουργία» εδώ και πολλά χρόνια ειδικά σε κάθε αλλαγή σεζόν.

Αυτή την άνοιξη όμως, -που παρεμπιπτόντως, η μόδα είχε (έχει;) πολλά και όμορφα στιλ με λαμπερά και υπέροχα χρώματα-, έμειναν στην άκρη και περιμένουν για να δούμε τι θα γίνει… προσεχώς.

Η σκέψη είναι: «για ποιο λόγο να ντυθώ τώρα, αφού με βλέπουν οι τοίχοι ή το πολύ πολύ οι συγκάτοικοι ή  έστω, κάποιος συνεργάτης από τη μέση και πάνω, αν τυχαίνει να εργαζόμαστε με skype και βίντεο-κλήσεις;

Σε ό,τι με αφορά, επειδή τα τελευταία χρόνια, εργάζομαι από το σπίτι και μπροστά στον υπολογιστή μου, πολύ συχνά παρέμενα με τα homewear μου για κάποιες ώρες. Όμως, η υπόλοιπη καθημερινή ατζέντα, περιελάμβανε επαγγελματικές συναντήσεις, εξόδους μεσημεριανές, απογευματινές ή βραδινές για προσκλήσεις επαγγελματικές ή φιλικές.

Και ξαφνικά, εκείνη η εκδήλωση για το λανσάρισμα ενός νέου αρώματος, αναβλήθηκε… Το πάρτι για κάποιο νέο προϊόν ακυρώθηκε… Τα εγκαίνια μίας άλλης έκθεσης… μετακυλήθηκαν για το απώτερο μέλλον. Η συνάντηση με τις φίλες για κρασάκι και κουβεντούλα δεν θα γίνει, αφού όλα ξαφνικά είναι κλειστά.

Κοιτάζω την ντουλάπα μου και όλα τα καινούργια πράγματα που μόλις είχα αγοράσει στις εκπτώσεις και σχεδόν δεν πρόλαβα καν να φορέσω πόσο μάλλον να κάνω τους συνδυασμούς με παλαιότερα που είχα φανταστεί…

Κάθε φορά που τα βλέπω να κρέμονται εκεί, σκέφτομαι ότι μου λείπουν όλα αυτά και πάνω από όλα οι φίλοι μου. Και αναρωτιέμαι, αν θα είμαστε εντάξει και πότε θα βρεθούμε ξανά.

Τα ρούχα, σκέφτομαι, είναι κάποιες φορές η υπενθύμιση στον εαυτό μας, ότι αξίζουμε μικρές χαρές και ότι εκφράζουν ποιοι είμαστε – ακόμα και όταν κανείς άλλος δεν είναι εκεί για να μας το αποδείξει.

Ο κόσμος της μόδας, όπως και ο κόσμος γενικά, έχει εκτροχιαστεί από τον κορωναϊό. Η LVMH αναστέλλει την παραγωγή αρωμάτων [ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ] για να φτιάξει αντισηπτικά, μεγάλοι οίκοι μόδας φτιάχνουν μάσκες, τα καταστήματα λιανικής έκλεισαν τις πόρτες τους, μέχρι να περάσει η υγειονομική κρίση.

Και στον μικρόκοσμο μας, πολλοί από εμάς αμφισβητούν τον ρόλο που παίζει η μόδα και το στιλ στη ζωή μας, όταν απλά βγαίνουμε για να πάμε στο κοντινότερο μανάβικο ή μέχρι το σούπερ μάρκετ και το φαρμακείο.

Αναρωτιόμαστε τι ρόλο παίζουν η μόδα και το στιλ στη ζωή μας, όταν απλά δεν υπάρχουν πράγματα που έχουμε να κάνουμε ή άνθρωποι που μας βλέπουν.

Πάντα άνοιγα την ντουλάπα μου κάθε πρωί, έχοντας φανταστεί την ημέρα ως μια συγκεκριμένη εκδοχή του εαυτού μου. Ένα σακάκι με δυναμική γραμμή για να εκπέμψει αυτοπεποίθηση σε μια σημαντική συνάντηση, ένα κομψό φόρεμα για να εκφράσει τη θηλυκή πλευρά μου, ένα λουλουδάτο πουκάμισο γιατί η διάθεσή μου ήταν ρομαντική… Αλλά αυτόν τον καιρό ο «ενθουσιασμός» αυτός έχει εξαφανιστεί.

Όταν δεν υπάρχει κανείς που θα μας δει, γιατί να ντυθούμε καν; Μπορούν τα ρούχα να μας προκαλέσουν ακόμα κάποιου είδους χαρά και είναι μέσον αυτο-έκφρασης, όταν όλοι μένουμε μόνοι στα σπίτια μας; Χάνουν τη δύναμή τους, χωρίς «θεατές»;

Πώς άραγε το αντιμετωπίζουν αυτό οι άνθρωποι; Άλλοι, προσπαθούν να ντύνονται έστω και περιστασιακά, για να έχουν την αίσθηση ότι διατηρούν την κανονική τους ζωή. Άλλοι, ντύνονται βέβαια, γιατί πηγαίνουν στη δουλειά τους, αν και όχι με τον ίδιο ζήλο. Άλλοι λένε ότι φοράνε τα ρούχα τους κάθε ημέρα, για να νιώθουν ότι έχουν κάτι να κάνουν.

Οι περισσότεροι πάντως δίνουν προτεραιότητα στην άνεση: έχουν ανακηρύξει τις πιτζάμες, τις φόρμες και τις ρόμπες σε.. καθημερινή στολή. Ενώ υπάρχουν και αρκετοί που εξακολουθούν να ψωνίζουν online, παρά την επισφαλή οικονομία, αγοράζοντας ρούχα και αξεσουάρ για ένα… μετα-πανδημικό μέλλον στο οποίο θα έχουμε χώρους και περιστάσεις και για να φορεθούν.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι ντύνονται για τον εαυτό τους, και τίποτα μα τίποτα δεν τους κάνει να το αλλάξουν αυτό. Γιατί το να ντύνονται όμορφα και να φροντίζουν το στιλ τους, είναι κάτι που τους κάνει να νιώθουν καλύτερα όποια κι αν είναι η κατάσταση που έχουν να αντιμετωπίσουν.

Τα ρούχα τελικά, είναι μια παράσταση, ένα εξωτερικό σύμβολο, ένα μήνυμα προς τον κόσμο. Αλλά τα ρούχα είναι συχνά και μία υπενθύμιση στον εαυτό μας ότι αξίζουμε μικρές χαρές και απολαύσεις.

Τα ρούχα μας είναι έναν μέσον για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας ή και τις επιθυμίες μας. Τα ρούχα μας μπορεί να είναι η «πανοπλία» μας, ακόμη και αν δεν υπάρχει κανείς άλλος για να μας καθησυχάσει.

Οπότε, σήμερα σηκώθηκα, φόρεσα ένα πολύχρωμο πουλοβεράκι, την αγαπημένη μου μαλακή μαύρη φούστα, έβαλα λίγο κραγιόν και σκιά στα μάτια και λίγες σταγόνες από το άρωμά μου, αντικρύζοντας μία ακόμη ημέρα καραντίνας με λίγη περισσότερη αισιοδοξία και τη σκέψη της αγαπημένης μου Σκάρλετ Ό Χάρα «αύριο είναι μία καινούργια ημέρα»… Και αν όχι αύριο… σε λίγο καιρό!